image

We stonden aan de vooravond van een alweer boeiend, hectisch maar vooral fantastisch en onstuimig festivalseizoen toen de hemel op ons hoofd viel en we onze activiteiten moesten stilleggen.
Alle werknemers naar huis sturen en afwachten tot er een beslissing zou vallen van de veiligheidsraad was het enige wat we konden doen.
Het duurde lang voordat het verdikt viel dat alle evenementen werden afgelast tot eind mei. Dat werd later eind juni en nog later eind augustus.

We stonden in onze startblokken, als een elastiek op zijn hardst aangespannen en dan ineens, BOEM, een stootkussen die ons deftig tegen de vlakte deed gaan. Geen startschot.

Zo voelde het ook toen ik enkele weken geleden werd ontslagen. Volledig met de grond gelijkgemaakt. Het bedrijf moet gered worden, maar een aantal mensen moeten gaan.
Begripvol voor de huidige situatie, maar tegelijk was ik in shock. Je wilt een schuldige aanduiden maar die is er niet in dit verhaal. 
En daarbij komt nog dat mijn zelfstandige job in bijberoep als lichttechnieker/operator ook tot minstens na de zomer en deels in het najaar gekelderd is. 
Alle indoor-concerten en musicals zijn helaas ook afgezegd. Dus nul inkomen.

image

Ik vertel hier mijn verhaal maar ondertussen ook het verhaal van vele lotgenoten. De Covid19-crisis hakt in op bedrijven maar ook op mensen.  
De allereerste keer ontslagen worden in mijn carrière van 29 jaar, dat doet pijn.

Mijn CV heb ik na 29 jaar herschreven, hij ligt klaar.
Wat ik wil doen weet ik maar al te goed maar wat ik ga doen is een raadsel. Ik voel me als een ronddolende op een platgebombardeerd veld waar men de slachtoffers nog maar aan het wegdragen is om ze te verzorgen. 

In augustus word ik 50. Een mijlpaal in een mensenleven. 50 is het nieuwe 40 zegt men. We combineren werk, relaties, sporten, naar concerten gaan en zijn actief op sociale media. Volledig mee eens. Maar mijn 50ste verjaardag wordt,  op zijn minst gezegd, door een aantal factoren overschaduwd: Corona (waardoor het feestje waar ik lang over droomde niet kan doorgaan), ontslag, en onzekerheid. 

Ik probeer elke dag een beetje meer veerkracht terug te winnen.
Ik sport nog 5x per week. Met vallen en opstaan.
Mijn vooropgesteld marathon in Boston is verzet naar september, hetzelfde weekend als de marathon van Antwerpen waar ik ook voor ben ingeschreven. Als plan A en B niet doorgaat loop ik zelf een eigen wedstrijdje, plan C zit al in mijn hoofd.

Voor de rest heb ik nu wel veel tijd om de dingen wat rustiger aan te doen en mijn tijd te spenderen met lezen. Ik heb wat achterstand in te halen.

image

En wie had er gedacht dat ik mondmaskers zou gaan maken als een soort van therapie.

image

Het mag gezegd worden, het blijft zwaar! Maar er is maar 1 weg, en die is vooruit.

Als er mij iemand de juiste toverformule kan geven om een nacht door te slapen en even niet te piekeren…

Light up your Life!
Els